امام صادق علیه السّلام  می فرمایند:

من به حال آن دوستانم غبطه مى‏خورم که با داشتن ایمان اهل صلاح و شایستگى هستند، و عبادت خداوند را نیکو بجاى مى‏آورند، و در نهان او را پرستش مى‏کنند و در میان مردم گمنام زندگى مى‏نمایند.

آنها شهرت و معروفیت ندارند تا مردم با انگشتان خود آنها را به یک دیگر نشان دهند، روزى آنان به اندازه زندگى مى‏رسد و نیاز به کسى پیدا نمى‏کنند و صبر دارند، مرگ آنها را زودتر فرا مى‏گیرد و از خود میراث کمى بجاى مى‏گذارند و گریه‏کنندگان آنها کم مى‏باشند.

عبد اللَّه بن سنان گوید: خوشا بحال بنده‏اى که گمنام زندگى کند، با مردم در ظاهر رفت و آمد داشته باشد ولى در دل اعمال آنها را ترک کند، مردم او را در ظاهر بشناسند و او هم مردم را در باطن شناسائى کند.

بحار الانوار، ج‏1،ص 474

نوشته شده در چهارشنبه 90/1/10ساعت 11:4 صبح توسط محمدرضا نظرات ( ) |