دیرشده اما می نویسم.

صدای زمان بلند بود و به گوش همه رسید.برگه های پارسال بالا.برگه های امسال را بردارید.

 یکی گریه کرد.یکی خندید.یکی اشک حسرت ریخت.یکی اشک شوق.

همه دعاکردند.بعضی ها قرآن خواندند.اما من از نهج البلاغه استشمام کردم؛

(آنان که وقتشان پایان یافته،خواستار مهلت اند وآنان که مهلت دارند کوتاهی می ورزند.)-نهج البلاغه حکمت285

و من دعا می کنم خدایا کاری کن که روزهای امسال را بامداد غفلت ننویسم که نمره حسرت بگیرم.

نوشته شده در پنج شنبه 90/1/11ساعت 2:39 عصر توسط محمدرضا نظرات ( ) |